«Είναι η μεγαλύτερη ποιήτρια του Μεξικού», του είπε. Υπήρχε ένας τόνος υπερηφάνειας και θαυμασμού στη φωνή του. Δεν είναι και μικρό πράγμα να παραθερίζει η μεγαλύτερη ποιήτρια του Μεξικού στα ενοικιαζόμενα δωμάτιά σου. Αναφερόταν σε εκείνη την πενηνταπεντάχρονη, παχουλή, ασχημούλα γυναίκα που έμενε στο διπλανό δωμάτιο και μοιραζόντουσταν το ίδιο μπαλκόνι. Τρόπος του λέγειν μοιραζόντουσταν. Μόλις εκείνος εμφανιζόταν στο μπαλκόνι η μεγαλύτερη ποιήτρια του Μεξικού μάζευε γρήγορα τα χαρτιά και τα μολύβια της και έμπαινε στο δωμάτιό της κλείνοντας πίσω της το παράθυρο. Δεν είχε σκοπό να της κάνει κακό. Δεν είχε σκοπό να κάνει κακό σε κανέναν, πόσο μάλλον στη μεγαλύτερη ποιήτρια του Μεξικού. Εκείνη όμως δεν το έβλεπε έτσι. Από την άλλη πάλι εκείνος τι να έκανε; Να μην έβγαινε καθόλου στο μπαλκόνι; Να μην έβλεπε τη θέα της θάλασσας και των απέναντι νησιών; Να μην καθόταν στο τραπέζι διαβάζοντας το βιβλίο του; Και εξάλλου ο άλλος πώς ήξερε ότι αυτή η δυστυχισμένη ήταν όντως η μεγαλύτερη ποιήτρια του Μεξικού; Μήπως ήταν κανένας ειδήμων στη μεξικανική λογοτεχνία; Από κάπου θα το είχε ακούσει βέβαια. Και πόσο αξιόπιστη θα μπορούσε να ήταν η πηγή του; Υπάρχουν άραγε αντικειμενικά κριτήρια στη λογοτεχνία και ειδικά στην ποίηση; Μήπως η μεγαλύτερη ποιήτρια του σήμερα θα είναι η ξεχασμένη ποιήτρια του αύριο; Είναι πολλά τα ερωτήματα που ζητούν απάντηση.
ΤΟ ΑΡΘΡΩΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
Περήφανο κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης το τεράστιο αρθρωτό λεωφορείο. Είναι πελώριο, υπερμέγεθες, επιβλητικό, μεγαλοπρεπές. Στο διάβα του επιβάτες, πεζοί και οχήματα καταλαμβάνονται από δέος και θαυμασμό. Είναι ένας αυτοκινούμενος καθεδρικός ναός, ένα υπέροχο υπερωκεάνειο που διασχίζει την άσφαλτο. Χαίρε αρθρωτό λεωφορείο.
DONT MESS WITH TEXAS
Περπατούσε ένα κρύο πρωινό στη Rue du Midi των Βρυξελλών όταν είδε να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση ένας ηλικιωμένος Αμερικάνος μέσα από το ανοιχτό τζάκετ του οποίου ξεπρόβαλε ένα t-shirt με τυπωμένη τη φράση DONT MESS WITH TEXAS. TEXAS RULES OK, του απάντησε νοερά καθώς περνούσε από δίπλα του. Άλλωστε ποιος ο λόγος να διαφωνήσει με έναν ηλικιωμένο Αμερικάνο, πόσο μάλλον όταν αυτός ερχόταν από το Τέξας.
ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ
Όταν ο Γουίλι Σάτον, Αμερικάνος ληστής τραπεζών που έδρασε τον 19ο αιώνα, ρωτήθηκε μετά τη σύλληψή του γιατί λήστευε τράπεζες, απάντησε: «Γιατί εκεί βρίσκονται τα λεφτά». Έδωσε με αυτό τον τρόπο άθελά του ένα παράδειγμα για το πού μπορεί να οδηγήσει η ορθολογική σκέψη αν αφεθεί ανεξέλεγκτη χωρίς να υποστεί το φίλτρο της αυτολογοκρισίας.
ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ
Κατά πληροφορίας εκ Λαρίσης, δεν φαίνεται πιθανόν ότι Τούρκοι στρατιώται εισίν οι εσιβάλλοντες πρός αρπαγήν ποιμνίων εν τοίς μεθορίοις, αλλά στίφη ληστρικά, εξ Αλβανών αποτελούμενα. Τούτου ένεκα, το Αρχηγείον Λαρίσης συνεπεία διαταγής απεφάσισε να ενισχύση τον σταθμόν του Λασφακίου, οπόθεν συνέβησαν μέχρι τούδε αι δύο εισβολαί. Εξ άλλου, και αι παρά τήν μεθόριον Τουρκικαί Αρχαί θα λάβωσι τα αυτά σύντονα μέτρα, προς καταδίωξιν των ληστρικών τούτων συμμοριών.
ΑΤΙΑ
Καθόταν το βράδυ στο μπαλκόνι του και παρατηρούσε τον έναστρο ουρανό όταν είδε να εμφανίζεται ξαφνικά ένα άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο (ΑΤΙΑ). Στάθηκε για λίγο ακίνητο εκπέμποντας ένα φωσφορίζον φως, ύστερα μετατοπίστηκε αστραπιαία, στάθηκε πάλι ακίνητο στη νέα του θέση και στη συνέχεια εξαφανίστηκε μακριά από την ατμόσφαιρα της γης. Αισθάνθηκε ένα θαυμασμό για την τεχνολογική πρόοδο αυτών των πλασμάτων κάποιου μακρινού πλανήτη που μπορούσαν να παίζουν το χωροχρόνο στα δάχτυλα.Φαντάστηκε τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά τους εργαστήρια. Τη φιλομάθεια, την εργατικότητα και το σεβασμό τους για τη γνώση. Ήταν πολύ μπροστά αυτοί οι εξωγήινοι.
Ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ
Στην θαλάσσια περιοχή του λιμανιού της Ραφήνας εμφανίστηκε καρχαρίας με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αναστάτωση λόγω της παρουσίας λουομένων στην περιοχή. Όπως αποδείχτηκε όμως ο καρχαρίας περιορίστηκε στην επιθεώρηση των ελλιμενισμένων πλοίων και ειδικά σε θέματα που αφορούσαν την αξιοπλοία τους, όπως η συμμόρφωση προς τις υποδείξεις του αρμόδιου νηογνώμονα και η σύνθεση των πληρωμάτων. Έδειξε επίσης ενδιαφέρον για τη συμμόρφωση των πλοίων προς τις διεθνείς συμβάσεις SOLAS (safety of life at sea) και MARPOL (maritime pollution). Μετά το πέρας της επιθεώρησης ο καρχαρίας αποχώρησε κατευθυνόμενος προς το ανοιχτό πέλαγος.
ΤΟ ΤΡΕΝΟ
Το τρένο ερχόταν από την Ανατολή και κατευθυνόταν προς τη Δύση. Η Ανατολή ήταν μακριά. Στην Ανατολή βρισκόταν η Νέα Υόρκη και η Φιλαδέλφεια και το Πίτσμπουργκ. Και η Δύση μακριά ήταν. Το Σικάγο βρισκόταν προς τη Δύση. Και το Σεν Λούι. Και πιο πέρα το Ντένβερ. Ανάμεσά τους εκτεινόταν η τεράστια πεδιάδα. Μια πεδιάδα-ήπειρος. Στο κέντρο της πεδιάδας υπήρχε η μικρή πόλη. Την πόλη διέσχιζαν οι σιδηροδρομικές γραμμές. Όταν έπαιρνε τον κεντρικό δρόμο πηγαίνοντας προς το κέντρο της πόλης, λίγο πριν διασχίσει τις γραμμές, τύχαινε καμιά φορά να περνάει το τρένο. Τότε έπρεπε να περιμένει. Του φαινόταν ότι περίμενε για ώρες. Αυτό το τρένο δεν τελείωνε ποτέ. Καθόταν και το παρατηρούσε σαν υπνωτισμένος. Δεκάδες, εκατοντάδες ίσως βαγόνια φορτωμένα με κάρβουνο. Χιλιάδες τόνοι ατσάλι πάνω στις ράγες. Η λέξη τρένο ήταν μικρή για το περιγράψει. Ίσως ήταν προτιμότερο το «εμπορική αμαξοστοιχία».
Ο ΓΟΥΟΡΕΝ ΜΠΑΦΕΤ
Ο διάσημος επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ εξομολογήθηκε στην επίσημη βιογράφο του Άλις Σρέντερ ότι έκανε μικροκλοπές όταν ήταν έφηβος. Στο βιβλίο 960 σελίδων με τίτλο “The snowball” αναφέρει ότι μαζί με συμμαθητές του από το γυμνάσιο έκλεβαν αθλητικά είδη από ένα κατάστημα Sears. «Αδειάζαμε το μαγαζί» θυμάται ο σοφός της Ομάχα. Τα περιστατικά που αφηγείται συνέβησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’40. Να λοιπόν που ο μεγαλύτερος επενδυτής στον κόσμο υπήρξε στα νιάτα του ένας μπαγασάκος, ένας αλητάκος, ένας μπαγαπόντης, ένας διαολάκος, ένας brat… Την επόμενη φορά που θα επιστρέψει στο σπίτι του, η μητέρα του καλά θα κάνει να του τραβήξει το αυτί και να του ρίξει τρεις ξυλιές στον πισινό.
ΟΙ ΘΥΡΩΡΟΙ
Τότες ήτανε άνθρωποι από δω που είχανε χτήματα, περιουσίες μεγάλες. Φεύγανε και πηγαίνανε στην Αθήνα και γινόντουσαν θυρωροί.
ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΟ ΜΠΑΡΙΚΚΟ
Ο Αλεσσάντρο Μπαρίκκο είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς της Ιταλίας. Εκτός από τη λογοτεχνία έχει ασχοληθεί με τη μουσικοκριτική, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Είναι με άλλα λόγια πολυπράγμων. Γράφει καλή λογοτεχνία ο Μπαρίκκο; Δεν θα το έλεγα. Ο Μπαρίκκο είναι ένας στυλίστας φιγουρατζής. Η γραφή του ξεχειλίζει από αυταρέσκεια και ναρκισσισμό. Τα κείμενά του διακρίνονται από υπέρμετρη επιτήδευση σε συνδυασμό με παντελή έλλειψη ουσίας. Είναι «long on style and short on substance», όπως θα έγραφε ένας υποθετικός Άγγλος κριτικός. Ο Μπαρίκκο πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα βιβλία του έχει τίτλο «Seta» δηλαδή «Μετάξι». Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Μπαρίκκο είναι ένας θεατρίνος τρίτης διαλογής. Στις φωτογραφίες του παίρνει πάντα εξεζητημένες πόζες. Οι σκηνοθετημένες εκφράσεις του προσώπου του παραπέμπουν σε ένα μείγμα μποέμ και δανδή. Στις παρουσιάσεις των βιβλίων του δημιουργεί ανόητα χάπενινγκς με μόνο σκοπό τη δημιουργία φτηνών εντυπώσεων. Ο Μπαρίκκο είναι ένας poseur, ένας ντιλετάντης της συμφοράς, ένας μπλοφαδόρος, ένας απατεωνίσκος, ένας κωλομπαρίκκο, για να χρησιμοποιήσουμε ένα νεολογισμό. Ο σκεπτόμενος αναγνώστης τελειώνοντας την ανάγνωση ενός βιβλίου του Μπαρίκκο-αν υποθέσουμε ότι θα έχει την υπομονή να φτάσει μέχρι το τέλος- θα αισθανθεί ένα τεράστιο κενό μέσα του. Θα απορήσει και συγχρόνως θα οργιστεί με αυτόν τον Ιταλό λιμοκοντόρο που έγινε αιτία να χάσει τον πολύτιμο χρόνο του. ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΟ ΜΠΑΡΙΚΚΟ ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ! Η λογοτεχνία δεν πρόκειται να γίνει φτωχότερη χωρίς εσένα.
ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ
Όταν περνούσαν έξω από το βομβαρδισμένο προεδρικό μέγαρο γύρισε προς τον οδηγό του και ρώτησε:
Et ça c’est le palais presidentiel?
Oui, le palais presidentiel. C’est detruit. Complètement detruit.
À cause du boum-boum-boum? Ξαναρώτησε αστιευόμενος.
Oui, à cause du boum-boum-boum. Χα, χα, χα. Boum-boum-boum.
Γέλαγε με κείνο το παιδικό γέλιο των μαύρων της Αφρικής. Του άρεσε το αστείο. Boum-boum-boum.
Αυτό είναι το προεδρικό μέγαρο;
Ναι, το προεδρικό μέγαρο. Είναι κατεστραμμένο. Τελείως κατεστραμμένο.
Εξ αιτίας του μπουμ-μπουμ-μπουμ;
Ναι, εξ αιτίας του μπουμ-μπουμ-μπουμ. Χα, χα, χα. Μπουμ-μπουμ-μπουμ.
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ
«Από πού είσαι;» τον ρώτησε. Γύρισε να δει από πού ερχόταν η φωνή. Είδε μια γυναίκα γύρω στα τριανταπέντε, όμορφη. Παρακολουθούσε τη συζήτηση όση ώρα μιλούσε με τον διπλανό του, χωρίς να την έχει αντιληφθεί. Εκείνος στεκόταν στο bar του αεροδρομίου και είχε πιάσει κουβέντα με έναν ηλικιωμένο Αμερικάνο μηχανικό που επέστρεφε στο σπίτι του ύστερα από χρόνια παραμονής στην Αφρική. Κατάλαβε από την προφορά της ότι ήταν και αυτή Αμερικάνα. Τον κοίταζε με ένα βλέμμα απροσδιόριστο. Μισό ουδέτερο, μισό διερευνητικό. Του έπαιρνε τα μέτρα. «Από την Ελλάδα» της είπε. Έμεινε για λίγο σκεφτική. «Έχεις πάει στην Ελλάδα;» ρώτησε ο ηλικιωμένος Αμερικάνος μπαίνοντας στη συζήτηση. «Έχω πάει στα νησιά» απάντησε αόριστα. Εκείνος παρατήρησε ότι κρατούσε τη γαλάζια κάρτα των επιβατών τράνζιτ. «Από τη Γκάνα έρχεσαι;» τη ρώτησε. «Όχι, από τη Μονρόβια. Από Γκάνα έχουν πορτοκαλί κάρτα. Η γαλάζια κάρτα είναι από Μονρόβια». «Δεν ήξερα ότι έχει πτήση από Μονρόβια». «Έχει μια τοπική μια φορά την εβδομάδα». Δεν ήταν αφελής. Ήξερε ότι στη Μονρόβια έτρεχε αίμα στους δρόμους. Υπήρχαν ανοιγμένα κεφάλια και κομμένοι λαιμοί. Υπήρχαν ακρωτηριασμένα, μισοκαμένα πτώματα σπαρμένα παντού. Κανένας δεν πήγαινε στη Μονρόβια για πλάκα εκείνη την εποχή. Κανένας, εκτός και αν δούλευε στις μυστικές υπηρεσίες. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια. Σκέφτηκε ότι του άρεσε πολύ καθώς την παρατηρούσε. Ήταν η πρώτη Αμερικάνα που του άρεσε πραγματικά. Τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία. Καταλάβαινε ότι το ενδιαφέρον της ήταν καθαρά επαγγελματικό. Ήθελε να μάθει τι δουλειά είχε ένας Έλληνας σε εκείνο το απίθανο μέρος. Δεν είχαν και τόση σημασία όλα αυτά όμως. Μόλις η πτήση τους θα έφτανε στο Άμστερνταμ εκείνη θα συνέχιζε για Νέα Υόρκη και εκείνος θα έπαιρνε το αεροπλάνο για Αθήνα. Ανεμομαζώματα-διαβολοσκορπίσματα.
Ο ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΟΝΤ
I like a girl in a bikini. No concealed weapons…
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
«Είμαι 32 χρονών. Οι πολύχρονες σχέσεις μου μέχρι τώρα δεν οδήγησαν στη δημιουργία οικογένειας που τόσο επιθυμώ. Έχω αρχίσει να ανησυχώ σοβαρά για το μέλλον μου. Θέλω πολύ να κάνω ένα παιδί. Νιώθω ότι τα περιθώρια στενεύουν και με έχει πιάσει πανικός.»
Νεφέλη
ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟ
«Χρόνια τώρα σκέφτομαι να χωρίσω με τον άνδρα μου και πια θεωρώ ότι είμαι έτοιμη. Το πρόβλημα είναι πότε και πώς να το πω στα παιδιά μου. Η κόρη μου παίρνει το πτυχίο της και θα φύγει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά, ενώ ο γιος μου δίνει φέτος πανελλήνιες. Είναι δύσκολη περίοδος και δεν θέλω να τους επιβαρύνω. Όμως πρέπει να σκεφτώ και τον εαυτό μου! Δεν αντέχω άλλο! Τα παιδιά πάνω-κάτω ξέρουν ότι δεν τα πηγαίνω καλά με τον πατέρα τους τόσα χρόνια...»
Άννα
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
«Η ακρίβεια έχει διαλύσει την οικογένειά μου. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν και δεύτερη δουλειά δεν βρίσκουμε. Χωρίς να το καταλάβω, έκανα σχέση με ευκατάστατο κύριο. Δεν λείπει από την οικογένεια τίποτα πια, εκείνος απαιτεί όμως όλο και περισσότερη συντροφιά και πάθος. Ο άνδρας μου, προς έκπληξή μου, με δικαιολόγησε. Μου ζήτησε όμως, μετά την οικονομική κρίση να του είμαι και πάλι πιστή. Επιπλέον, με λατρεύει περισσότερο. Να συνεχίσω ή να ξαναβρώ τον εαυτό μου;»
Βούλα
ΜΕΝΕΞΕΔΕΣ ΚΑΙ ΓΑΖΙΕΣ
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την τελευταία ποιητική συλλογή της Αγνής Μπενούδα-Ψαράκη:
Μενεξέδες και γαζίες
εκσπερματώσεις ωσάν φωτοχυσίες
όπως τότε σε καιρούς αλλοτινούς
Μαινάδες του Διονύσου επιστρέφουν
ιππεύοντας υπέροχους φαλλούς.
Το έργο της Μπενούδα-Ψαράκη έγινε δεκτό με θετικά σχόλια από το κοινό και τους κριτικούς. Η γνωστή λογοτεχνική κριτικός Τιτίκα Ροζμαρί έγραψε σχετικά: «Η Μπενούδα-Ψαράκη κάνει μια σημαντική στροφή στη δουλειά της. Χωρίς να εγκαταλείπει τον λυρικό ρομαντισμό στον οποίο μας είχε συνηθίσει, εισάγει στο έργο της έναν διάχυτο αισθησιασμό που εκπλήσσει, ειδικά όταν προέρχεται από μια ποιήτρια της γενιάς της. Με αυτή την έννοια η καινοτομία στην καινούργια ποιητική συλλογή της αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία».
ΤΟ ΑΡΣΑΚΕΙΟ
«Υπό πλήρους επιτυχίας εστέφθησαν αι εξετάσεις των προτύπων του Αρσακείου αίτινες εγένοντο χθές, αι δε μαθήτριαι έψαλλον ωραιότατα διάφορα άσματα διδαχθέντα παρά της διδασκαλίσσης κ. Αδέλης Κροντηροπούλου (Βεσσέλ), ήτις λίαν ευσυνειδήτως πάντοτε εργάζεται». Εδώ να συμπληρώσουμε ότι ορισμένες εκ των αποφοίτων του Αρσακείου πραγματοποίησαν σπουδές φιλολογίας ή νομικών στο πανεπιστήμιο εν συνεχεία δε ακολούθησαν μεταπτυχιακά στο Παρίσι. Σήμερα διαπρέπουν ως κριτικοί λογοτεχνίας στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο όπου διανθίζουν τα κείμενά τους με εκφράσεις όπως: Λοξή ματιά, σπαρακτική κραυγή της ύπαρξης, στοχαστική διαπραγμάτευση, ρευστή και εναλλάξιμη φύση της ταυτότητας, ο λόγος διατηρεί σχέση αναδραστική με τον κόσμο, διακριτή πλάγια γραφή, αενάως επαναλαμβανόμενη τραγωδία της θνητότητας και της φθοράς, αντλώντας απ΄τον πόνο την ύψιστη ανθρώπινη ουσία, η παραφορά ενάντια στο αμετάκλητο, και ούτω καθεξής.
Η ΦΡΑΓΚΟΓΙΑΝΝΟΥ
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παπαδιαμάντης ονόμασε τη Φόνισσά του Φραγκογιαννού. Όλα τα κακά από τους Φράγκους προέρχονται. Τότε η Φραγκογιαννού, σήμερα η παγκοσμιοποίηση.
Ο ΚΑΜΥ
Παρίσιοι,4.- Ο διάσημος Γάλλος συγγραφεύς Αλμπέρ Καμύ, 47 ετών, ο οποίος είχε τιμηθεί το 1957 με το βραβείον Νομπέλ διά την φιλολογίαν, εφονεύθη σήμερον το απόγευμα εις αυτοκινητικόν δυστύχημα, επισυμβάν εις Σαπέλ Σαμπινί, περί τα 100 μίλια νοτίως της γαλλικής πρωτευούσης. Του αυτοκινήτου επέβαινον ακόμη τρία άτομα, τα οποία ετραυματίσθησαν και διεκομίσθησαν εις Μοντερώ. Πρόκειται περί του Μισέλ Γκαλιμάρ, ανεψιού του εκδότου της «Νέας Γαλλικής Επιθεωρήσεως» κ. Γκαστόν Γκαλιμάρ, ο οποίος ετραυματίσθη σοβαρώς, της συζύγου του και της θυγατρός του. Ο Καμύ τελευταίως ειργάζετο με ιδικόν του θεατρικόν θίασον, με τον οποίον επρόκειτο να «ανεβάση» εις το γαλλικόν εθνικόν θέατρον διάφορα παλαιά θεατρικά αριστουργήματα. Ο διάσημος συγγραφεύς απέθανεν, ως εικάζεται, ακαριαίως, μόλις το αυτοκίνητον του οποίου επέβαινε, παρεξέκλινε της οδού και προσέκρουσεν επί δένδρου. Η αστυνομία ανέφερεν ότι το δυστύχημα οφείλεται πιθανώτατα εις διάρρηξην του αεροθαλάμου του τροχού του αυτοκινήτου. Η πρόσκρουσις επί του δένδρου υπήρξε τόσον σφοδρά, ώστε η μηχανή του αυτοκινήτου εξετινάχθη εις απόστασιν 15 μέτρων από του τόπου του δυστυχήματος. Το αυτοκίνητον κατεστράφη τελείως. Η σορός του Καμύ διεκομίσθη εις το Δημαρχείον του χωρίου Βιλνέβ Λά-Γκυγιάρ.
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ
Το επιβατηγό πλοίο «Καλοτυχία» διασχίζει τα νερά του αρχιπελάγους κατευθυνόμενο προς τη νήσο Τρισεύγενη. Παραθέτουμε εδώ μερικά τεχνικά στοιχεία του πλοίου:
Τύπος πλοίου: Επιβατηγό
Έτος ναυπήγησης: 2004
Μήκος/Πλάτος: 124m/19m
Απόβαρο(DWT): 1896t
Ταχύτητα πραγματική (Μέγιστη/Μέση): 23.8/21.5 knots
Βρισκόμαστε στο τέλος της τουριστικής περιόδου και οι λιγοστοί επιβάτες στο κατάστρωμα απολαμβάνουν τον φθινοπωρινό ήλιο. Επικρατεί νηνεμία, αυτό που στη γλώσσα των ναυτικών λέγεται μπονάτσα. Μια μεσήλικη αμερικανίδα τουρίστρια, ας την ονομάσουμε Πρισίλα, αναπαύεται σε μια πλαστική καρέκλα στραμμένη προς τη θάλασσα, με τα πόδια ακουμπισμένα στην κουπαστή. Διαβάζει ένα βιβλίο γιαπωνέζικης ποίησης. Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Το καλοκαιρινό της κιμονό
ελεύθερο, με ζώνη λυτή,
κι όμως πώς ταιριασμένο πάνω της.
Φοράει ένα κοντό λευκό φόρεμα το οποίο, όπως έχει αναδιπλωθεί, αποκαλύπτει δυο εξαίσιους, στιλπνούς μηρούς. Από μια άλλη οπτική γωνία θα μπορούσε να διακρίνει κανείς εκείνο το χρωματιστό σλιπάκι αγορασμένο σε κάποιο κατάστημα της Νέας Υόρκης ή ίσως του Σακραμέντο, αλλά σίγουρα ραμμένο στην Κίνα από τα επιδέξια χέρια κάποιας νεαρής Κινέζας –ας την ονομάσουμε Γιαο Μινγκ που θα μπορούσε να σημαίνει άνθος της κερασιάς-, αυτά τα επιδέξια χέρια με τα λεπτά κρινοδάκτυλα που χαϊδεύουν το ύφασμα επάνω στη ραπτομηχανή ενώ με την ίδια επιδεξιότητα θα μπορούσαν να χαϊδέψουν αχ θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου. Στον ορίζοντα προς τα ανατολικά διακρίνεται το περίγραμμα των κοντινών νησιών. Πρώτα η Σ... με τη μεγάλη ναυτική παράδοση και μετά η Μ... με τη μακραίωνη ιστορία. Το ταξίδι είναι ευχάριστο. Επικρατεί μια χαλαρότητα μεταξύ των επιβατών. Μια νωχέλεια, μια αμεριμνησία, μια απροσδιόριστη ευτυχία. Όπως δηλαδή θα έπρεπε να είναι τα πράγματα και στην καθημερινή ζωή αλλά ας μη μεμψιμοιρούμε τώρα, και μάλιστα σε καιρό διακοπών. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα δικά του.
ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ
Δεν ήταν προληπτικός αλλά να, υπήρχαν κάποιες συμπτώσεις που ήταν δύσκολο να εξηγηθούν. Έλεγε λοιπόν σε ένα φίλο του ότι όλα ξεκίνησαν να πηγαίνουν στραβά στη ζωή του από τότε που σταμάτησε να οδηγάει γαλλικά αυτοκίνητα. Ο φίλος του πάλι θυμήθηκε μια ιστορία με έναν ιδιόρρυθμο νεαρό που έμενε στην παλιά του γειτονιά και τα βράδυα συνήθιζε να περνάει κάτω από τα παράθυρα φωνάζοντας πάντα «οι άλλοι, οι άλλοι, οι πούστηδες οι Γάλλοι». Τώρα αυτά τα τα δύο μπορεί να μην είχαν σχέση μεταξύ τους ή πάλι μπορεί και να είχαν. Ποιός ξέρει... Πάντως τέτοια θέματα συζητούσε με τους φίλους του εκείνη την εποχή και γινόταν μια χαρά συνεννόηση.
Η ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ
Γειά σας. Σκέφτηκα να ενημερώσω εσάς και τους αναγνώστες σας σχετικά με ένα περίεργο γεγονός που συνέβη τον περασμένο Οκτώβριο και ενώ παραθέριζα εις την νήσο Πάρο. Όπως λοιπόν στεκόμουν στην προκυμαία είδα να περνάει βιαστικά μια γάτα κρατώντας στο στόμα της ένα μικρό ψάρι. Της φώναξα τότε αστειευόμενος: «Πού πας γατούλα πονηρή; Πού πας γατούλα Παριανή;» Προς μεγάλη μου έκπληξη η γάτα κοντοστάθηκε, γύρισε προς το μέρος μου και απάντησε: «Στο Πίσω το Λιβάδι που έχει φρέσκο ψάρι, η τράτα μου η κουρελού εβγήκε να καλάρει.» Θα συμφωνήσετε πιστεύω μαζί μου ότι μια γάτα που μιλάει με ανθρώπινη φωνή είναι πράγματι κάτι σπάνιο και αξιοπερίεργο.
Χρυσοβαλάντης Ποθητός
Παραθεριστής
ΟΙ ΦΙΛΟΙ
Ήταν δύο Πολωνοί, ο Λόλεκ και ο Μπόλεκ. Ο Λόλεκ ήταν ψηλός και αδύνατος, ενώ ο Μπόλεκ ήταν κοντός και χοντρός. Στα διαλείμματα της δουλειάς κάθονταν παρέα και έπιναν μπύρες. Συζητούσαν για θέματα καθημερινά. Για τον καιρό, για το φαγητό, για το ποτό, για τις οικογένειές τους, για τις δουλειές τους. Ξεχάσαμε να πούμε ότι ο Λόλεκ και ο Μπόλεκ ήταν φίλοι. Ο Λόλεκ ήταν φίλος του Μπόλεκ και ο Μπόλεκ ήταν φίλος του Λόλεκ. Να λοιπόν που η παλιά αξία της φιλίας αντέχει ακόμη στις μέρες μας.
ΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
The beardless lad Dr James Barry (1795-1865) attended Edinburgh medical school. He served as a military surgeon in the British Army. Among his accomplishments was the first ceasarian section in Africa by a British surgeon. At burial was found to be a woman.
ΜΙΚΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ
Μια βρύση που στάζει, ένα ραγισμένο τζάμι, ένα ενοχλητικό κουνούπι, μια ξαφνική μπόρα, μια σπασμένη ομπρέλα, μια άσπρη τρίχα, ένας φορτικός ζητιάνος, ένα σκουριασμένο καρφί, ένας κουτσός σκύλος, μια χαλασμένη εξάτμιση, ένα λυμένο κορδόνι, ένα κλειστό φαρμακείο, ένας πονόδοντος, μια τρύπια τσέπη, ένας νερουλός καφές, ένας οδηγός ταξί, ένα χαλίκι στο παπούτσι, ένας άδειος αναπτήρας, ένα γεμάτο λεωφορείο, μια άδεια μπαταρία, ένα ληγμένο γάλα, μια δυσάρεστη συνάντηση, ένας βήχας που επιμένει, ένα χαλασμένο φερμουάρ, ένας παρουσιαστής στις ειδήσεις, ένα σκασμένο λάστιχο, μια καμένη ασφάλεια, ένα γκράφιτι στον τοίχο, ένα τροχαίο ατύχημα, μια καρέκλα που τρίζει, ένα «τι γυρεύω εδώ», μια ελαφριά δυσφορία, ένα ποτήρι μιοσάδειο.
ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ
Είχε μαζευτεί κόσμος στην παραλία και έδειχνε προς ένα σημείο μακριά στο πέλαγος. Ο αέρας δεν βοηθούσε. Φυσούσε ένας δυνατός βοριάς από την ξηρά προς την κατεύθυνση της θάλασσας. Μόνο ένας γυμνασμένος κολυμβητής θα μπορούσε να κολυμπήσει αντίθετα σε τέτοιο κύμα. Και αυτό αμφίβολο. Ύστερα από ώρα εμφανίστηκε ένα καίκι με έναν άντρα του λιμενικού στην πλώρη. Ξεκίνησε να κάνει κύκλους ψάχνοντας. Ο κόσμος στην παραλία άρχισε σιγά-σιγά να φεύγει κατηφής. Παρατήρησε λίγο πιό πέρα πάνω στην άμμο μια ψάθινη τσάντα και δίπλα ένα βίπερ. Από την τσάντα εξείχε ένα γυναικείο περιοδικό. Ορφανά...
ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Έσυρε τα πόδια του μέχρι την έξοδο. Άνοιξε την πόρτα και είδε να απλώνεται μπροστά του ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Ξεδίπλωσε τα φτερά του και πέταξε. Προς τα εκεί.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΠΑΡΟΥ
Εις την προκυμαία της νήσου Πάρου περιφέρεται ο τουρίστας του Οκτωβρίου. Είναι ήρεμος, χαλαρός, νωχελικός. Τα πλήθη των παραθεριστών του Αυγούστου, αυτές οι αρχετυπικές φιγούρες του μέσου ανθρώπου, αυτές οι δυνάμεις του κακού, θύτες και θύματα συγχρόνως, έχουν αποχωρήσει. Μεγάλα αποβατικά σκάφη τους παρέλαβαν μετά το τέλος της πολεμικής επιχείρησης διακοπές. Τους παρέλαβαν αυτούς και τον εξοπλισμό τους, τα θηρειώδη ενεργοβόρα τζιπ τους, τα κινητά τηλέφωνα, τα αντηλιακά , τις λοσιόν, τα καλλυντικά, τα ψυχοφάρμακα, τις ρακέτες, τα λάπτοπ, τις πετσέτες, τα βιβλία αφηγηματικής λογοτεχνίας αλλά και τις εύθραυστες βεβαιότητές τους, τις αυταπάτες τους, τις σεξουαλικές ματαιώσεις, τις νευρώσεις τους. Ένα ευεργετικό αεράκι έχει παρασύρει την αρνητική ενέργεια που άφησαν πίσω τους μακριά από τις ακτές του νησιού. Μένουν μόνο οι μεζονέτες, οι πισίνες, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, τα ξενοδοχεία σιωπηλά σαν φαντάσματα, ατάκτως ερημένα επάνω στο τοπίο. Εις την προκυμαία της νήσου Πάρου περιφέρεται ο τουρίστας του Οκτωβρίου και παρατηρεί τα ελλιμενισμένα σκάφη, τις βάρκες, τα καίκια, τα ταχύπλοα, τα ιστιοπλοϊκά. Νάτον τώρα που απομακρύνεται επιβαίνων του σκάφους «Παναγία Καταπολιανή» πλέοντας προς προορισμούς κοντινούς αλλά και μακρινούς. Προς της Αμοργού το χιλιόχρονο το μοναστήρι, προς της Κέρου τα συλημένα αρχαία κοιμητήρια, στης Σύρας τις ανηφοριές θα ξαποστάσει μασουλώντας μια χαλβαδόπιτα του Κορέ ή μήπως ένα λουκούμι; Αλλά και στης Βαλέττας το απόρθητο το κάστρο θα περπατήσει, στο Τούνεζι με τους μοβόρους πειρατές και τις αχ-αχ λάγνες αραπίνες θα κολαστεί, στα καταγώγια της Ταγγέρης θα μεθύσει με μυρωδιές από το άγιο χασίσι και διηγήσεις ονειρεμένες θα ακούσει από τον καταχθόνιο παραμυθά Πολ Μπόουλς και τον ακαταπόνητο ταξιδευτή Ιμπν Μπατούτα. Πιό κάτω στης Αφρικής τα μέρη τις αμαζόνες του Μπενίν θα καλοπιάσει μήπως και καταφέρει καμμιά από δαύτες αχ-αχ να ξεμοναχιάσει. Εις την προκυμαία της νήσου Πάρου περιφέρεται ο τουρίστας του Οκτωβρίου και στοχάζεται. Ανατρέχει σε χρόνο παρελθόντα. Ανασύρει από τη μνήμη του παλαιότερες εποχές. Κάνει μια αποτίμηση της ζωής του. Μια ελαφρά, απροσδιόριστη δυσφορία τον καταλαμβάνει. Ένα ερώτημα σχηματίζεται στο μυαλό του: «Τι γύρευες στρατηγέ στη Λάρισα εσύ ένας Υδραίος;»
ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΑ
Θα περιέγραφε τον εαυτό του ως μια «αρσενική Τεργέστη». Δεν ήταν σίγουρος ότι οι άλλοι θα καταλάβαιναν τι εννοούσε. Δεν είχε και τόση σημασία όμως. Αρκεί που το καταλάβαινε ο ίδιος.
Shedding light on 'The Third Man'. New documentary chronicles making of classic film. Orson Welles in "The Third Man."
CANNES, France (AP) -- Harry Lime continues to prowl the streets of Vienna, where he cold-heartedly sold tainted penicillin for children and magically returned from the dead. The documentary "Shadowing the Third Man," which played at the Cannes Film Festival, chronicles the serendipity that turned Carol Reed's 1949 caper "The Third Man" into arguably the greatest postwar tale about the new world order of moral ambiguity. Starring Joseph Cotten, Alida Valli, Trevor Howard and Orson Welles in one of cinema's supreme scene-stealing roles, "The Third Man" is a comic thriller that out-Hitchcocks Alfred Hitchcock for its mix of action, suspense and sardonic humor. It's a cracked-mirror reflection of the faith that brought the Allies through World War II, the promise of liberation turned sour amid Cold War tension. "It's the world after World War II. Three years since Auschwitz and Hiroshima. It's the next film after 'Casablanca,' " said Frederick Baker, who directed "Shadowing the Third Man." " 'Casablanca' was about the optimism of fighting the enemy, of liberating Europe from tyrants. " 'The Third Man' is about the kind of melancholy, the hangover after that. The ruins, the rubble and the moral doubt. Who are the good guys, who are the bad guys? Because what happened to Europe after that? Stalin happened." Topping the British Film Institute's list of best movies ever, "The Third Man" stars Cotten as pulp Western author Holly Martins, who arrives in Vienna to renew his friendship with childhood pal Harry Lime (Welles). Except Holly gets there just in time to bid farewell at the graveside of Harry, who's been killed in a street accident. Lingering on a while, Holly falls for Harry's stoically resigned girlfriend Anna (Valli) and crosses paths with British Maj. Calloway (Howard), who tries to steer the naive American away from Harry's shady associates. Convinced there is more to Harry's death than an innocent traffic accident, Holly pokes around in the underbelly of bombed-out Vienna, where black-marketeering is a way of life and the city is divided into American, British, French and Russian sectors. Holly's investigation leads him into a famous foot chase along the cobbled streets, culminating with a beam of light from an apartment window illuminating a dark doorway, where Harry Lime stands, alive and well. "The reveal that Harry Lime is still alive is one of the great movie reveals of all time," said writer-director Shane Black, whose private-eye tale "Kiss Kiss, Bang Bang" also played at Cannes. Luck and chance Frederick Baker directed the documentary about "The Third Man"; Guy Hamilton was an assistant to the movie's director, Carol Reed. "Shadowing the Third Man" examines the making of Reed's classic, including its roots as a film treatment by Graham Greene, the crew's frustrations with prima donna Welles, and the push-and-pull between the two producers, Alexander Korda and David O. Selznick, the legendary control-freak studio boss. In Vienna, Reed and company stumbled on the city's gloriously picturesque sewers, the setting of the film's nail-biting climax. Bit players and extras were cast practically off the streets, filling "The Third Man" with a rogue's gallery of intriguing faces. The music came Reed's way by blind chance when zither player Anton Karas was hired to play at a party for the crew. Reed was taken by the sound, and Karas' music was used throughout the film, "The Third Man" theme even becoming a hit on the charts. A shorter version of the documentary aired last fall on Turner Classic Movies, timed to the 100th anniversary of Greene's birth. The full documentary also is due out in France next month in a DVD set packaged with "The Third Man." "The Third Man" often is remembered as Welles' film, some thinking he wrote and directed it. Self-mythologizer Welles did little to discourage that notion; the documentary includes a 1970s interview clip in which Welles takes credit for writing the dialogue. In fact, Greene, with an assist from Reed, was responsible for the screenplay, though Welles did contribute the film's most-famous passage (though even this detail is in dispute, according to Kenneth Tynan): "In Italy for 30 years under the Borgias, they had warfare, terror, murder, and bloodshed, but they produced Michelangelo, Leonardo da Vinci, and the Renaissance," Harry tells Holly, explaining the harsh opportunism that led him to peddle bad penicillin. "In Switzerland they had brotherly love. They had 500 years of democracy and peace, and what did that produce? The cuckoo clock." Guy Hamilton, 82, assistant director on "The Third Man," still bristles at the thought of Welles taking credit for the work of Reed, who died in 1976. Hamilton, who provides recollections in "Shadowing the Third Man," came to Cannes to help plug the documentary. "Carol was basically my father. He taught me everything I know," said Hamilton, who later directed such James Bond flicks as "Goldfinger," "Diamonds Are Forever" and "Live and Let Die." "I adored him and we remained very, very friendly. "I care about his reputation. I like to see justice done, or at least my version of justice. And that's why I'm here. If anything, it's my tribute to Carol."
